Vruchten plukken

Daar is het natuurlijk allemaal om begonnen, zo’n moestuin. In de maanden dat er geoogst kan worden, maak ik er een sport van zoveel mogelijk uit eigen tuin te eten.

Ladingen sla worden weggewerkt, steeds maar nieuwe lijntjes rucola gezaaid, de laatste peultjes liggen - voor het zaad - te drogen in de serre. En dan zijn we natuurlijk weken in de bonen. Bonen hebben de bijzondere eigenschap dat als je zo’n hele rij langs bent geweest om te plukken, er even gauw een heleboel nieuwe zijn aangegroeid, als je dezelfde weg terugneemt. Dit jaar had ik ook haricots gezaaid, Franse, lange, dunne sperziebonen. In Frankrijk koop je ze zo mooi rechtop in een potje. Wat doe ik? Ik breek ze in stukjes om ze te wecken. Op alle mogelijke manieren heb ik geprobeerd bonen in te vriezen; nooit vond ik ze na ontdooiing lekker. Slap en waterig. Jaren geleden heb ik ook eens een enorme partij bonen geweckt in de oven. Dat heb ik nu weer gedaan.

Inmiddels heb ik twaalf halveliterpotten bonen in de kelder staan. Ik heb zelfs aardappelen geweckt! ’t Zal mij benieuwen of we dit ook allemaal echt gaan opeten. Om voor deze lading plaats te maken, heb ik potten appelmoes uit 2011 toch maar in de groene bak leeggegoten. En chutney, ach, wanneer eet je dat nu eigenlijk? De vlierbessenjam vonden we niet lekker en ook de daslookolie die ik dit voorjaar gemaakt heb, is geen succes: ze ruikt naar riool. Nu wacht mijn fraaie tomatenoogst op een nuttige bestemming. Zoveel inspanning het kost om die vruchten tot rijpheid te laten komen, zo eenvoudig zijn ze te verwerken. In stukken snijden, invriezen, klaar. Dat gaat zeker allemaal op, de komende winter!