Tuufke

Tegenwoordig reizen we met gemak de hele wereld over, maar als vroeger een Achterhoeks meisje, een deerntje, te kennen gaf dat ze ‘in de stad’ in betrekking wilde, was de naaste familie weken, wat zeg ik, maanden van tralat. En dan ging het nog maar over Arnhem, Utrecht of, héél ver weg, Amsterdam, Den Haag, Rotterdam.

Iedereen bemoeide zich ermee. Was ’t Oom Frederik niet, dan wel Tante Hentje die meende dat ze ’t nichtje moest waarschuwen voor de gevaren en verleidingen van de
grote stad. ‘At ze maor neet met ’n boek vol arme en bene weer op huus opan kump…’

Nu wist zo’n Gerritje, Rika of Bertha vaak van toeten noch blazen, maar Oom Frederik en Tante Hentje evenmin. Die hadden het ook maar van horen zeggen dat er in de grote stad dingen gebeurden waar ze in de Achterhoek in de verste verte geen weet van hadden.

Meestal ging dat heel goed, zo’n plattelandsmeisje in de grote stad. Mevrouw en meneer vonden dan misschien wel dat ze met een ‘boers accent’ sprak, maar ze hadden
ook binnen een week in de gaten dat de handen van hun gedienstige niet verkeerd stonden. Dat ze niet op een uurtje keek en dat ze van haar op aan konden. Rika,
Bertha of Gerritje konden ze gerust met een volle portemonnee naar de markt sturen om boodschappen te doen. Daar kwamen ze geen stuiver aan te kort. Kortom, met het arbeidsethos van die jonge vrouwen zat het wel goed.

Natuurlijk kwam er wel eens één terug naar huis met de boodschap dat ‘meneer’ iets te lief voor haar was geweest. Niet fijn natuurlijk, maar ook het bewijs dat het wat dat betreft wel goed zat. Ach, een ‘opvreter’ meer of minder, daar deden ze in de Achterhoek niet zo moeilijk over. Dat witte ‘tuufke’ van het mannetje? Denk eens na. Een broer van ‘opa aover de brugge’ had dat toch ook? Of was het nog verder terug?