In de etalage

Het mooist vind ik het als je met de trein de IJssel oversteekt. Dan lijkt de skyline van Deventer wel een soort expositie. Het maakt niet uit in welk jaargetijde. De IJssel is altijd prachtig. Soms hemelsblauw, soms loodgrijs, altijd mystiek. De statige Lebuinuskerk heet je welkom. De huizen aan de kade verraden dat de Hanzestad een rijke historie kent. Het oudste huis van Nederland is hier te vinden. Bij het zien van Deventer maakt mijn hart altijd een sprongetje: ik ben bijna thuis. Ik houd van de stad.

Bijna elke zaterdag gaan we met het gezin wel even naar Deventer. Er is altijd wel iets te doen. De nieuwe bibliotheek bezoeken bijvoorbeeld, om daar een heerlijk kopje koffie te drinken en een broodje te eten in Grand Café Oscar’s met de vriendelijke uitbater. Er zijn leuke winkeltjes, er is een geweldige kaasboer en een gezellige sfeer in de oude Walstraat.

Zo ook die ene zaterdagmiddag. We rijden richting Deventer met onze dochters van vijf en zes achterin. We steken de Deventerbrug over en slaan linksaf. Opeens wordt een van mijn dochters erg enthousiast. Ze roept uitbundig vanaf de achterbank: “Kijk papa en mama. Daar! Zo cool!” Ze wijst naar een schaars geklede dame achter een roodverlicht raam. “Daar! Die deftige dames in de etalage. “Papa, ik vind dat mama ook in zo’n etalage moet!”, vervolgt ze. Menno en ik kijken elkaar aan. We hebben het niet meer, maar houden ons in. Ik wip even snel bij mijn schoonheidsspecialiste naar binnen om iets te halen. Daar begin ik vreselijk te lachen. De tranen stromen over mijn wangen. Heerlijk, die kinderlijke onschuld. Zo lief bedoeld. Zo zie je maar weer dat iedereen op zijn of haar manier naar die stad met haar rijke historie kijkt. Op elk gebied.