Het raadsel van de aankomst

Terwijl wij langs majestueuze Rijnstrangen en door de uiterwaarden van de rivier liepen, heeft de toren van Oud-Zevenaar ons al de hele middag begeleid. “De Martinuskerk”, wees een passerende man op de fiets. Iets verder steekt het silhouet van een eeuwenoude korenmolen die toepasselijk De Hoop heet scherp af tegen de staalblauwe lucht. Langs de voormalige havezate Camphuysen lopen we tenslotte het dorpje in. Zal er een café zijn?

‘Het raadsel van de aankomst,’ noemde Nobelprijswinnaar V. S. Naipaul een van zijn romans en dat is precies wat mij zo aantrekt in wandelen: aankomen op een plaats waar je nooit eerder was. Daarvoor moet je natuurlijk niet kiezen voor een rondwandeling die je uiteindelijk terugbrengt waar je begon: op een parkeerplaats. Dan is de verrassing er af.

Oud-Zevenaar is erg klein, maar spoedig zien we een uithangbord van Grolsch. Het dorp blijkt rijk voorzien van horeca, in drievoud maar liefst. Maar zijn die gelegenheden vandaag ook open? We duwen tegen de zware deur van café De Kroon (thans, om onduidelijke redenen, Careza De Kroon geheten) en die geeft mee. Binnen heerst de vertrouwde sfeer van de ouderwetse herberg: donker meubilair, laag zonlicht dat door de ruiten schijnt.

Je kunt natuurlijk ook per auto of op de fiets naar Oud-Zevenaar. De meeste mensen doen dat, maar te voet is het mooier. De toren wenkt je al, als je nog door modder zwoegt, met opstapjes over hekken klimt, met het trekpontje een Rijnstrang oversteekt. Als je dan ten slotte De Kroon binnen gaat, heb je het gevoel dat je het dorp zelf veroverd hebt. En zit je even in de rats of er wel een café geopend is die dag, want wij nemen – misschien onbewust om de voettocht spannender te maken – nooit proviand of thermosflessen koffie mee. Alleen een rolletje pepermunt.

De fietser wendt in zo’n geval de steven en is een kwartier later (zeven minuten met de e-bike) in een ander dorp, bij een ander café. De wandelaar gaat op het bankje bij de kerk zitten en neemt het dagelijks leven in ogenschouw, dat zich hier traag voltrekt. Iedere inwoner die passeert groet de vreemdelingen, omdat die niet zo vaak op dat bankje zitten: “Middag saom!’’

Terwijl de dalende zon een warme gloed over het groene landschap werpt, wandelen we welgemoed terug naar het station in Zevenaar en vleien ons met de gedachte dat we meer zagen, meer beleefden, dan wie vandaag een fietstocht maakte.