Groei en bloei

Dat tuinieren niet per se in de genen zit, bewijst onze oudste dochter die in Amsterdam woont en vóór en achter een klein tuintje heeft. Vóór ligt grint in een bak met aan alle kanten uitstekend zwart zeil waarin ongewenst groen welig tiert.

Voor ligt grint in een bak met aan alle kanten uitstekend zwart zeil waarin ongewenst groen welig tiert. Achter was ooit een bordertje en een grasveldje van6 m², waar inmiddels zoveel gras staat dat een flink paard er toch wel een paar dagen van kan eten.
Maar goed, ’t kind is jarig en wil graag dat wij wat eerder komen om de tuin toonbaar te maken; het weer ziet er goed uit en dan kunnen we lekker buiten zitten met alle visite.

Gewapend met striemer, hark, diverse snoeischaren en stevige tuinhandschoenen gaan wij de strijd aan. Vriendje knipt met de huishoudschaar (weet hij veel) de New Dawn in een wat gastvrijere vorm. Tussen het taillehoge gras komen plots bloeiende hydrangea’s tevoorschijn en er blijkt ook flink wat majoraan verstopt te zitten tussen de brandnetels. Op een stukje, nu braakliggende grond plant ik de meegebrachte margriet en paarse campanula. Dat fleurt de boel weer op.

Vele handen maken licht werk en eigenlijk zijn we al bijna klaar als ze ons naar binnen roept voor thee met taart. Daar blijken we aan een spelletje te moeten meedoen: in de woonkamer zijn letters verstopt en die moeten wij vinden. Van die letters moeten wij een woord maken. Er ontstaat een koortsachtige nervositeit, als blijkt dat van een deel van de letters het woord ‘baby’ gevormd kan worden. Ik geloof dat zo ongeveer iedereen volschiet, als uit de overgebleven letters de achternaam van vriendje tevoorschijn komt. We worden opa en oma! Vreemd genoeg voelt het meteen of de cirkel rond is: ons kind krijgt een kind.
Fantastisch! Maar we gaan het wel leren tuinieren.