Gewichtig

Ik denk niet dat er een huishoudelijk voorwerp bestaat waarmee men een wankelmoediger relatie heeft dan met de personenweegschaal.

Al weer heel wat jaartjes geleden was ik echt te zwaar en dat vertelde mijn weegschaal mij dagelijks meedogenloos. Nadat ik verkering kreeg, onduidelijk is of het daarvan kwam, was ik binnen een jaar 25 kilo afgevallen. Sindsdien heb ik eigenlijk nog maar weinig op de weegschaal gestaan. Hij stond te verstoffen in de badkamer. Totdat Hoofd Gewichtscontrole, toen ik hem leerde kennen graatmager, zich zorgen begon te maken over zijn toenemende omvang. Regelmatig hoorde ik het kenmerkende geluid van de weegschaal die onder het badkamermeubel vandaan werd gesleurd. Tot begin dit jaar. Toen werd hij pensionado, ging hout kloven en kuilen graven. De kilo’s vlogen er af.

Een week geleden meldde hij me bezorgd, dat hij ergens op een échte weegschaal was gaan staan. Hij woog drie kilo meer dan op die van ons. De volgende mededeling was dat we maar eens een nieuwe moesten kopen, ook zo’n echte (lees digitale). Ik had mijn bedenkingen. Ik wil helemaal geen drie kilo zwaarder zijn dan op m’n eigen weegschaal! Toch maar even op zoek op het internet. Je hebt ze erbij die je vetgehalte meten en een geheugen hebben: ik voorzag een obsessie. Dus als het moest, dan maar een heel gewone. Eenmaal in huis bleek er inderdaad een substantieel verschil te bestaan tussen mijn oude en mijn nieuwe gewicht. Ik besloot meteen de superchips te laten staan om een dag later te besluiten dat ik mijn leven niet weer door de weegschaal zou laten verpesten. Daar was geen enkele reden voor.

Vanmorgen vond Hoofd Zwaargewicht dat de weegschaal een prominenter plek in de badkamer verdiende. Ik had hem, zoals gebruikelijk, alweer ver weggeschoven onder het badkamermeubel. Daar blijft hij ook. En anders zet hij hem maar in zijn eigen kamer. Als hij daar blij van wordt.