Dran!

De zomer-bouwstop bij Teeuws zit erop, nog maar vijf weken tot het bloemencorso. Dat betekent met volle kracht vooruit, of zoals we in de Achterhoek zeggen: Dran! Voor de tweede keer in het bouwseizoen zijn daarom de tijden waarop er aan de corsowagen wordt gewerkt verruimd. Op zaterdag bouwt men nu een hele in plaats van een halve dag. Tijdens de zomer-bouwstop lag het werk in de schuur dan wel stil, op het land is er ondertussen keihard doorgewerkt. Hier zijn vele handen nodig, om te schoffelen bijvoorbeeld. Dankzij intensief beregenen groeien de dahlia’s gelukkig goed. Want het is nog altijd kurkdroog in de Achterhoek.

In het verpleeghuis waar ik werk (gesloten afdeling), leeft het Lichtenvoordse Bloemencorso in vele harten voort. Zodra ik begin te vertellen over de wagenbouw, haken zij in met verhalen van vroeger. Dat bracht mij op het idee om met een aantal cliënten de corsoschuur van Teeuws te bezoeken. Maandagavond 5 augustus was het zover, en zijn we met 5 bewoners naar Lievelde gereden. Aan de zijkant van de schuur waren de dames weer bezig met het maken van de kleding en accessoires. Niet alleen boeiend voor de vrouwelijke cliënten, want één van de mannelijke bewoners zag tot zijn vreugde een oude bekende. Al snel waren ze druk in gesprek over de volleybalvereniging. Via de achterzijde van de boerderij konden we de werkvloer betreden, en stonden de cliënten oog in oog met het enorme bouwwerk. Iedereen was onder de indruk, één van de vrouwelijke cliënten misschien nog wel het meest van ‘die jonge deerne met een laskap op’! In de kantine keken de bewoners hun ogen uit naar de planken vol met gewonnen wedstrijdbekers en de maquette van de wagen waaraan allerlei bewegende onderdelen zitten als voorbeeld voor de wagenbouwers.

In de schuur is het natuurlijk een kakofonie van geluiden, daarom zochten wij een rustig plekje op het boerenerf om een kopje koffie te drinken. De wagenbouwers zelf zitten meestal in de schuur. In de schaduw van een prachtige boom aan een ronde tafel, kwam één van de wagenbouwers de cliënten nog wat meer vertellen over de wagenbouw en het dahlialand. Er werd aandachtig geluisterd. Ondertussen meldde zich nog een bekende van één van de bewoners, deze wagenbouwer kwam vroeger bij hem op de boerderij om de koeien te schetsen. Een vrouwelijke cliënt weet nog goed dat de familie Harbers vroeger aan de Japikweg woonde (boerderij Teeuws) en daar de wagens bouwde. Een andere bewoonster kan niet wachten tot ze de wagen in het echt kan zien tijdens de optocht. Genietend van de koffie met een lekkere koek en de ondergaande zon, was iedereen het er roerend met elkaar eens, wat een mooi uitstapje was dit! Nadat we de cliënten thuis hadden gebracht, ben ik terug gefietst naar de bouwschuur om nog wat foto’s te maken.

Ik was benieuwd of de ‘kaarsen-puzzel’ al gevorderd was! Op de wagen komen ruim tien kaarsen te staan. Eerder liet ik op Instagram al zien hoe deze uit grote platen foam werden gemaakt. De vlam van de kaars kan bewegen, dat wil zeggen omhoog en omlaag. Het is de bedoeling dat de vlammen uiteindelijk, tijdens de optocht, allemaal tegelijk ‘ontbranden’ en weer doven. Met alternatieve materialen natuurlijk, het gebruik van echt vuur is niet toegestaan. Het bedieningsmechanisme voor de kaarsen bevind zich halverwege het chassis, dit moet met de hand gebeuren dus komt ook hier iemand onder de opbouw te zitten. Alle vlammen worden bediend door middel van een touwtje dat door een gladde flexibele pvc buis loopt. Omdat de kaarsen zich op verschillende plekken op de wagen bevinden (sommigen meerdere meters van het bedieningsmechanisme), hebben niet alle touwtjes dezelfde lengte. De bos met touwen die halverwege het chassis bij elkaar komt, deed me direct denken aan het touwtje trekken op de kermis! Daar is het tenslotte ook een verassing wat er tevoorschijn komt. Nadat was vastgesteld welk touwtje bij welke vlam hoort, werden beiden voorzien van hetzelfde nummer. Vervolgens moesten alle touwtjes (op de juiste maat!) aan een ronde van houten latten gemaakte ton worden vastgemaakt. De ton is voorzien van een hendel, als deze wordt overgehaald gaan alle vlammen keurig naar beneden. Bijzonder om te zien hoe dit ogenschijnlijk ‘heel eenvoudig’ wordt bedacht en in elkaar gezet, terwijl er aan de achterzijde heel wat denk-, en meetwerk aan te pas is gekomen. Hoe dan ook, er is weer een stuk van de puzzel afgerond. Het eindresultaat komt nu snel in zicht!

Janette van Egten, Klomptgoed - Wordt vervolgd.